Michel Houellebecq - Cząstki Elementarne

   Dziwniejszej książki chyba w życiu nie czytałem! Trzeba ostrzec na wstępie, że jest to literatura 18+. Można by ją uznać za gorszącą, gdyby nie fakt, o którym pisze autor i zaznacza, że ta książka w całości powinna być traktowana jako fikcja. Mimo to nie da się nie zauważyć, jak dobitnie opisano brutalną rzeczywistość upadku moralnego, jaka nas otacza. Ta opowieść jest skandaliczna, pełna gorzkiej dekadencji i zepsucia. Jedni stwierdzą, że to majstersztyk prozy absurdalnej, drudzy poczują odrazę i niesmak (Houellebecq się nie patyczkuje i wprost pisze to, co wszyscy myślą, uważają i robią), a inni znowu pomyślą, że jest to głupie i sobie podarują. 

   Tytuł sam nic nie zdradzi, a jego znaczenie odnosi się do naukowej metafory, tego kim jesteśmy i na co się składa nasze życie. Pierwotnie można się zastanawiać czy płycizna bijąca z treści książki ma naprawdę odstręczać, czy jest ona celowa. Mogę spokojnie potwierdzić, że jest celowa, bo w przeciwnym razie byłaby pozbawiona innych wartości, które dodają inteligenckiego sznytu. 

To powieść zmiksowana. Są w niej dekadencja, filozofia, krytyka, erotyka, ale wszystko utrzymane w klimacie negatywnego i brutalnego przekazu. Ta pozycja może Cię naprawdę zdołować. Czytanie jej i równoczesne analizowanie realiów, jakie nas otaczają w XXI wieku i już od XX wieku oddziałują tak depresyjnie, jak palenie dopalacza o nazwie "Tajfun". 

    Książka w dużej mierze opisuje hedonizm i pewne życiowe wybory. Wszystko podszyte ogromną ilością seksu. Czytając, kartka za kartką, czuć było tę spermę zostawianą na łożach bohaterów. Seks obecny w powieści był czymś normalnym niczym jedzenie, spanie, codzienna praca czy nawet oddychanie. Autor przyznaje, że nasze myśli na okrągło oscylują wokół seksu. Tak u mężczyzn, jak i u kobiet. W powieści pomimo rozwiązłych kontaktów seksualnych, dzielonych na rozkosz i prokreację, poznajemy kolejne zjawisko powszechne i obecne, jako coś normalnego - samotność. Autor, rozwiewając wszelkie akty seksualne, temperuje libido bohaterów i ich powodzenie u partnerów smutną zabawą masturbacyjną, która ukazuje nam szerokie horyzonty samotności i problemy wiążące się z nią. Największym problemem i epidemią, która wstrząsa nami przez wybór, jaki dokonujemy w życiu, jest brak miłości. Prawdziwej miłości, jako uczucia, jako czułości. To nas dobija, kiedy zrozumiemy, że faktycznie tak jest. Okłamujemy się, ciesząc się z życia partnerskiego i bujnego życia erotycznego, podczas gdy w rzeczywistości, będziemy tracić czas mogący spędzić z ukochanym / ukochaną i być naprawdę szczęśliwymi, znacząc dla kogoś wszystko. Wypadki chodzą po ludziach, a przesada z pewnymi praktykami przyszpila, kończąc buńczuczne podboje. Jedyne co nam zostaje w życiu - to co chcemy robić - praca, nauka, rozmyślanie, tworzenie. Nawet jeśli ktoś tego nie doceni, tylko to może nas wyzwolić i pozwolić w jakiś sposób zapomnieć o naszej samotności. 

    O "Cząstkach Elementarnych" można pisać rozprawki filozoficzne i bez względu na to, że to fikcja, po przeczytaniu książki, Twój świat już nigdy nie będzie taki sam. Ta książka jest druzgocąca i potrzeba nerwów oraz abstrakcyjnego myślenia, aby przez nią przebrnąć. Końcem końców chodzi w niej o to, że zmierzamy do samozagłady. Zmierzamy do niej będąc podstawą takiej niszczejącej struktury - cząstką elementarną. 

    Wydaje mi się, że tę książkę każdy zrozumiałby inaczej (oczywiście ten, co przez nią przebrnie). Fabularnie nic tu nas nie zaskoczy. Stricte fabuły tu nie ma, nie mniej głównymi bohaterami są przyrodni bracia, których życie przedstawiane jest w dekadenckiej formie. Bruno i Michel - niby swoje przeciwieństwa, a jednak wiele ich łączy. Ich rozmowy to istna batalia filozoficzna, a od czytelnika zależy czy to, co przeczyta, będzie odzwierciedleniem zrzucenia z oczu pewnych klapek. Hipisi, seks, Aldous Huxley, seks, niezdolność do odczuwania emocji / uczuć, seks, nauka i seks - takie tło towarzyszy czytelnikowi w tej dystopijnej podróży przez ścieżkę zmetaforzoną pomiędzy biologiczną treścią, a podprogową rzeczywistością usłaną tą fikcją.
    Czym zatem jest sens naszej egzystencji, gdy wszystko sprowadza się do jednego?

Gatunek: Literatura Piękna, Fikcja

Rok: 2015

Wydawnictwo: W.A.B.

Adam Ostrowski - O.S.T.R. Brzydki, Zły i Szczery

    Autobiografia Adama Ostrowskiego, znanego wszystkim jako O.S.T.R. to nie do końca autobiografia. To raczej podsumowanie działań artystycznych z przepiękną puentą do przemyślenia. O.S.T.R. to jeden z najwybitniejszych muzyków dzisiejszych czasów w Polsce. Hip-Hop to kultura, którą wybrał i tryb życia w tej kulturze jest oczywisty - rzadko polega na zdrowiu. Adam więc w swym biogramie przywołuje swój tryb życia, miłość do hip-hopu i procesów twórczych oraz to, za co tego człowieka uwielbiamy, czyli niezanikający humor. Ta lektura jest tak lekka, że w ciągu dwóch dni można ją śmiało wchłonąć. Nie wymaga od nas niczego poza umiejętnością czytania. No, warto byłoby też znać środowisko hip-hopowe. 

    O tej książce wiele nie trzeba mówić, bo sama się sprzedaje i jest ciekawą pozycją nie tylko dla fanów O.S.T.R.-a, ale i dla każdego lubiącego się pośmiać  zabawnych historii z życia. Nie zliczę momentów, kiedy się uśmiechałem albo chciałem wybuchnąć śmiechem. Ta książka jest tak pozytywna, jak jej autor. Przygotujcie się jednak na język typowo hip-hopowy i na wulgaryzmy. Sęk w tym, że bluzgi wcale nie przeszkadzają i chyba tylko mega wrażliwi poczują się urażeni, czytając taki język. 

    Zabawne sytuacje zdarzające się O.S.T.R.-owi będą upiększać szare sprawy nieodłączne w naszej rzeczywistości. Adam wytłumaczy nam także, ze swojej strony, pewne konflikty. Dowiemy się, jak i w jakich okolicznościach powstawały kolejne albumy O.S.T.R.-a. Przeczytamy, jak wielka jest miłość Adama do muzyki i jak wielki determinizm kieruję nim, by coś stworzyć. Tak samo przeczytamy o koncertach, na których jak się okazuje zawsze towarzyszy trema. Nawet choroba nie przeszkodzi mu, aby dał z siebie wszystko. 

    W końcu humor ustępuję refleksjom na temat problemu Adama z płucem. Mimo to wiemy, że dobry czarny humor dopisuje O.S.T.R.-emu, kiedy lekarze mówią mu, że nie powinien już żyć. Kwitując to śmiechem całemu i zdrowemu udaje się wrócić z operacji. Natomiast z pełną powagą i świadomością kończy swą książkę jednym prostym wnioskiem, ale jakże trudnym do pojęcia dla wielu - że to rodzina i jej przyszłość jest najważniejsza! Niniejszym dla każdego z nas to Ostatnia Szansa Tego Rapu!

Gatunek: Autobiografia

Rok: 2019

Wydawnictwo: Wielka Litera